ย่านเมืองเก่าภูเก็ต

” ย่านเมืองเก่าภูเก็ต ”  ภูเก็ตยังจัดว่าเป็นเมืองที่มีประวัติศาสตร์และความรุ่งเรืองอันยาวนานอีกเมืองหนึ่งของไทยโดยหนึ่งในรอยอดีต อันรุ่งเรืองของภูเก็ต ตึกเก่าแบบชิโน-โปรตุกีสถูกสร้างขึ้นเป็นครั้งแรกเมื่อปี พ.ศ. 2446 เนื่องจากการทำเหมือง แร่ที่เติบโตทำให้ชาวจีน และชาวตะวันตก ต่างหลั่งไหลเข้ามาที่เมืองภูเก็ตเป็นจำนวนมาก เมื่อเข้าสู่เขตเทศบาลเมือง ภูเก็ตสิ่งแรกที่ผู้ไปเยือนจะรู้สึกสะดุดตาก็คือตึกเก่า ที่ตั้งตระหง่านอยู่ในย่านการ ค้าเก่าเเก่ของเมือง เป็นอาคารสไตล์ ชิโนโปรตุกีสที่ผสมผสานเอาความเป็นศิลปะตะวันตกและตะวันออก เข้าไว้ด้วยกันอย่างกลมกลืน จนเป็นเอกลักษณ์ที่โดดเด่นของเมืองภูเก็ต ตึกเก่าเหล่านี้กระจายอยู่ทั่วตัวเมืองภูเก็ต สามารถเดินชม ได้อย่างต่อ เนื่อง นอกจากนี้ยังมีร้านอาหารอร่อยหลายเจ้าให้เที่ยวไปกินไปอย่างเพลิดเพลินและทางเทศบาล เมืองภูเก็ต ก็ได้เห็นถึง ความสำคัญของสถาปัตยกรรมเหล่านี้ โดยได้ทำการอนุรักษ์รูปแบบสถาปัตยกรรมชิโนโปรตุกีสนี้ ไว้และจัดให้เป็นอีกหนึ่งตัวเลือก ของการท่องเที่ยว จัดให้มีเส้นทางเดินชมเมืองเก่าภูเก็ต เพื่อให้นักท่องเที่ยวได้ สัมผัสกับความสวยงามของบ้านเรือนเก่าแก่ ของภูเก็ต และสถาปัตยกรรมชิโนโปรตุกีส ที่สวยงาม พร้อมๆกับได้ สัมผัสวัฒนธรรมและวิถีชีวิต ความเป็นอยู่ ของคนภูเก็ตและ ที่สำคัญ อาหารอร่อยเลื่องชื่อการเดิน ชมเมืองเก่า เสน่ห์แห่ง ชิโนโปรตุกีส เป็นเส้นทางประวัติศาสตร์ที่ควรค่าแก่การศึกษาเป็นอย่างยิ่ง

 สถาปัตยกรรมชิโนโปรตุกีสในเมืองภูเก็ตมีลักษณะที่แตกต่างกันออกไปตามรูปแบบโครงสร้าง และฐานะทางเศรษฐกิจของเจ้าของ โดยแบ่งได้เป็น 3 ประเภทใหญ่ๆ ได้แก่

อาคารสาธารณะ  ซึ่งเป็นอาคารราชการ สมาคมโรงเรียน และบริษัทเอกชน โดยอาคารเหล่านี้มีลักษณะเป็นตึกก่ออิฐถือปูนผนังหนา และมีลวดลายสวยงาม เช่น ศาลากลางจังหวัดภูเก็ต พิพิธภัณฑ์ภูเก็ตไทยหัว เป็นต้น
คฤหาสน์ หรือ อังมอเหลา แปลว่า ตึกฝรั่ง เป็นตึก 2 ชั้นขนาดใหญ่ ผนังก่ออิฐฉาบปูนหนา มีเสาอิงตกแต่งลวดลายปูนปั้นตามแบบศิลปะยุโรป และมีประตูหน้าต่างไม้ตกแต่งลวดลายฉลุแบบศิลปะจีน โดยรวมแล้วอาคารส่วนใหญ่มีลวดลายปูนปั้นและการตกแต่งคล้ายกับอาคารตึกแถว รวมทั้งมีการจัดช่องหน้าต่างทำให้มีความกลมกลืนกับกลุ่มอาคารตึกแถวได้เป็นอย่างดี เช่น คฤหาสน์พระพิทักษ์ชินประชา บ้านหลวงอำนาจนรารักษ์ เป็นต้น
อาคารตึกแถว (เตี้ยมฉู่) เป็นตึกแถวที่มีจุดเด่น คือ มีลักษณะเป็นซุ้มโค้งที่มีช่องทางเดินต่อเนื่องกันโดยตลอดทั้งตึก เพื่อเป็นที่กันแดดกันฝนให้แก่ผู้คนที่สัญจรไปมา เรียกว่า หง่อคาขี่ หรือ อาเขต ตึกแถวนี้ส่วนใหญ่มีหลังคาทรงสูงมุงด้วยกระเบื้องดินเผามีร่องมุมแหลมรอบตัววี ประตูหน้าต่างชั้นล่างทำด้วยไม้ตกแต่งด้วยลวดลายแบบจีน ส่วนชั้นบนมักเป็นบานหน้าต่างขนาดใหญ่ 2-3 ช่องยาวถึงพื้นห้อง เช่น ตึกแถวบริเวณถนนถลาง ถนนดีบุก และซอยรมณีย์ เป็นต้น
อาคารสถาปัตยกรรมชิโนโปรตุกีสทั้ง 3 ประเภทนี้เป็นสถาปัตยกรรมที่ได้รับอิทธิพลมาจากยุโรป ตั้งแต่ยุคคลาสลิคประมาณ 400 ปีก่อนคริสตกาล มาจนถึงยุคอาร์ตเดโค (ช่วง ค.ศ.1920 – 1939) และได้รับอิทธิพลจากศิลปะแบบจีน ซึ่งเห็นได้จากประตูหน้าต่างไม้ที่ตกแต่งลวดลายฉลุแบบจีน